Yaramaz çocukluğumun ilk pedal cevirislerinde fark ettim rüzgara ters düşmeyi..
Fırtına o denli sersemlestirmisti ki, hâkimiyetini kaybettim iki tekerleğin askıda kalmış hayallerimi..
Dizlerimin kanamasında acımıyordu canim bilâkis belkide acıdan haz alırcasına bi daha deneme şansı yakaladım rüzgarla savaşmayı..
Hayallerimin peşinden koşmak ne denli bir sözcük ise kelimelere haps oluşumun mana taşıması ve bisikletimin rüzgarla toz bulut misali hüzünlerini taşırmasina eş değer aslında..